Best Part

ก่อนหน้านี้ถ้ามีใครถามเราว่าความรักสำหรับเราคืออะไร เราก็คงตอบไปอย่างสบายใจว่า ห้องนอนของเราไงล่ะ ห้องนอนเล็กๆที่ใช้ชีวิตอยู่ทุกวันหลังจากที่กลับจากการเรียน ขอแค่อยู่ในห้องนอนห้องนี้ก็มีทุกอย่างที่เติมเต็มความสุขของเรา ผ้าห่มอุ่นๆ แอร์เย็นๆ โน๊ตบุ๊คสักเครื่อง ชานมสักแก้ว คือสิ่งที่เราสามารถใช้เวลากับมันได้ทั้งวัน มันคือสิ่งที่ทำให้เรามีความสุขจนเราสามารถเรียกสิ่งนี้ว่าความรักได้เลย

ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมเพื่อนหลายคนจึงพยายามที่จะตามหารักกันนัก รักที่ผ่านๆมาก็เป็นรักที่เด็กเกินไป ความรักไม่ได้ขึ้นอยู่กับคนๆเดียวไม่ใช่หรือยังไง ยังมีความรักในรูปแบบเพื่อน ครอบครัว ศิลปิน เกมส์ อีกมากมาย ถ้าความรักที่สามารถหาได้จากสิ่งเหล่านี้มันเพียงพอ เราจะพยายามไขว่คว้ารักให้เจ็บปวดกันครั้งแล้วครั้งเล่ากันไปทำไม

        หลังจากนั้นก็มีเรื่องราวประหลาดๆผุดขึ้นมา ถ้าให้ย้อนกลับไปก็คงเป็นการเจอกันครั้งแรกที่ไม่ถูกชาตะเอาซะเลย ทำไมเราต้องไปสนใจคนอย่างเขากัน ทำไมเขาถึงเป็นคนแบบนี้ ทัศนคติกับนิสัยแทบจะเป็นขั้วตรงข้ามกับเราเลย ช่างเป็นคนที่ถ้าเลือกได้ ก็ขอไม่เกี่ยวข้องตลอดไป

        แต่เวลาผ่านไป จนกระทั่งได้มาเจอกันอีกครั้งในเวลาที่เหมาะสม ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่เหมือนกัน ที่พวกเราเริ่มจะคุยกันทุกวัน จากการพบเจอพูดคุยกันในเวลาสั้น ไปถึงการแลกเปลี่ยนความรู้สึกของกันและกัน เราคุยกันทุกวัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน เดินด้วยกันทุกวัน ความรักในรูปแบบนี้คงจะประมาณนี้สินะ

        เวลาที่เราอยู่ด้วยกันและเราเผลอทำผิดพลาดไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เขาจะพยายามทำปรับทำความเข้าใจและยอมยกโทษให้เราเสมอ เขาคือคนที่อยู่กับเราตั้งแต่ตื่นนอนจนหลับตา ค่อยปลอบเวลาที่ไม่เห็นค่าในตัวเอง มีบางครั้งที่เราเริ่มคิดว่าไม่สามารถขาดเขาได้จนอยากจะเก็บไว้เพียงคนเดียว ถ้าหากสามารถนำภูเขาลูกใหญ่ มากองไว้เพื่อบังเส้นผมเขาได้แม้แต่เส้นเดียวเราก็ต้องการทำ ทั้งที่เรารู้อยู่ลึกๆอยู่แล้ว ว่าการที่เขายอมให้เราเข้าไปในชีวิต ไม่ได้หมายความว่าเราเป็นเจ้าของชีวิตที่จะสั่งให้เขาอยู่ห่างจากใครก็ได้ ไม่มีทาง...นั้นคือก้าว ก้าวใหญ่ที่เราต้องเรียนรู้ระยะห่างของกันและกัน เริ่มถอยออกมาหนึ่งก้าว เลิกให้ความอยากครอบครองออกมาเป็นที่หนึ่ง เริ่มปรับตัวและพูดคุยระหว่างกันและกัน

        มันคงเป็นความบังเอิญหรือโชคชะตาสักอย่างที่พาให้เรามาเจอกันในเวลาสั้นๆแล้วสวนทางไป ก่อนที่อะไรหลายอย่างมันถูกที่ถูกเวลา และวนกลับมาหาเราอีกครั้ง หากเราให้เวลากับมัน ดูแลมันให้ดี ใส่ใจกับจุดๆนั้นไม่ให้มันค้างคา สิ่งที่ต่างฝ่ายต่างยากที่จะให้อภัยกันได้ ก็จะผ่านไปได้ด้วยดี ไม่ว่ามุมมองความรักของเราจะถูกรึผิด สุดท้ายแล้ว เรื่องราวทั้งหมดนั้น จะค่อยๆตกผลึกทางความคิดเรื่อยๆตามวุฒิภาวะของเรา กลายเป็นประสบการณ์ให้เราได้เรียนรู้ทำความเข้าใจ เราคงไม่อาจมีรักที่ให้สัญญาได้ว่าจะรักกันตลอดไป เราคิดว่าของแบบนั้นไม่เคยมีจริง มีแค่ปัจจุบันที่อยู่กับคนตรงหน้าเราเท่านั้น ดังนั้นถ้าหากไม่มีรักนิรันดร์ ก็ขอแค่ความสัมพันธ์ของเรามันเดินต่อไปได้ก็พอ คงเป็นมุมมองความรักที่ไม่ได้ดูแย่สักเท่าไหร่หรอกใช่มั้ย?

ภาพในBlogครั้งนี้ไม่ได้วาดเองนะคะ เป็นภาพของคุณ 샤토Shato ที่เป็นคนเกาหลีค่ะ ถ้าชอบลายเส้นของเขาสามารถเข้าไปติดตามได้ที่ ทวิตเตอร์นี้ เลยนะคะ สำหรับครั้งนี้ก็ขอบคุณที่เข้ามารับชมกันนะคะช่วงที่เขียนก็เป็นช่วงเทศกาลด้วย สุขสันต์วันปีใหม่ สวัสดีค่ะ❤️